GEÇ KALMA
Bizim çocukluğumuzda var, yoktu; yok, vardı. Ne istersek yok… Zaten kıtlık döneminde doğmuşum bir de üstüne Anamız babamız da kıtlık döneminde doğmuş ve biz de onların kıtlık döneminde denk gelmişiz.
Ne istersek yok ne istersek yok. Pantolon al diyorum, yok diyor. Oyuncak al diyorum, kendin yap diyor. Ben oyuncaklarımı hep çamurdan yaptım. Kız kardeşim bebeklerini hep kendi dikti. Bir şeyin kıymetini bilmek bizim neslimizde kaldı sanırım.
Babam dedi ki size pantolon getireyim mi? Havalara uçtuk sevinçten. Elimizi çenemize dayayıp hayal kuruyoruz, böyle muhtarın oğlunun giydiğinden biz de pantolon giyeceğiz falan diye.
O akşam 4 kardeş yatağa uzandık, beni dürttü:
+Şışşşşttt caymadın demi?
-Caymadım uyu hadi.
+Ya ben uyuyamıyorum yarın ben pantolon giyeceğim
Ama nasıl mutlu görseniz…
Sabah okula giderken baktım o da benimle kalkmış.
+Okuldan erken gel abi dedi. Ben seni kapıda bekleyeceğim
Okula giderken ardıma döndüm baktım, kapıda bekliyor.
Gittim okula, 3.ders daha bitmeden sınıfın kapısı açıldı. İçeri müdür geldi. Öğretmene bir şey söyledi, öğretmen de “Alişan oğlum eve gider misin baban seni bekliyormuş” dedi. Dedim ki bu manyak Rafet babamı ayarttı pantolon giymek için beni okuldan çağırtıyor.
Okuldan çıktım, eve yöneldim.Köylüler de bizim eve doğru gidiyor, niye bilmiyorum tabi.9 yaşındayım daha o zamanlar.Geldim sokağın başına kardeşim kapıda bekleyecekti, ama yoktu.Avluya girdim. Bütün köylü avluda, annem kendini yerlere atıyor: “RAFET’İ VERİN , BANA YAVRUMU VERİN!”
Yaşlı bir amca yeni aldığı traktörle bizim kapının önünden geçerken kardeşimi görmüyor, Rafet traktörün altında kalıyor ve ölüyor… Pantolon giydireceğim gün öldü benim kardeşim…
Babam, sevgiyi almayı bilmediği için göstermeyi de pek bilmezdi. Bizi kucaklamaz, bağrına basmazdı. Ayıp karşılanırdı o zamanlar.